Blog Bert Ras; YOLO to the Bear-trail! (:The short version!)

“Sla hier linksaf!” gaf het navigatie-systeem in de auto van Klaas Visser aan. Dat kon op dat moment niet , want die weg was afgesloten. Toen reed Klaas maar een rondje over de rotonde om te kijken welke kant we op moesten. We zagen een bordje Déviation staan: mijn frans is niet al te best (op zijn zachtst uitgedrukt slecht), maar ik weet dat dit in het engels omleiding betekent. We bevonden ons op dit moment niet in Frankrijk maar in Vlaams-Limburg. We waren onderweg naar Voeren om in de Voer-streek de Bear-trail te gaan lopen. We waren al  ’s-ochtends om 10 voor 8 uit Hotel Limburgia in Kanne vertrokken om ruim op tijd in Voeren aan te komen. Klaas (fervent trailer/ Trail Away-er) moest al om 9 uur aanwezig zijn om de 57 km variant te lopen. Het was maar 20 minuten rijden, maar met die omleidingen en de minder werkende Tom-tom was er toch wel wat paniek.

 

Albert Visser en ik (Bert Ras) (beginnende trailers) hadden ons na wat kortere trails van 14 en 17 (22,5) km maar voor  het ruigere werk ingeschreven: de 37 km trail. Hieraan gingen wel enkele voorbereidingen vooraf. Ruim 3 maanden geleden waren Albert en ik elkaar aan het opdraaien dat we nu na al die Kids-runs toch wel het volwassen-werk wilden doen met flink wat hoogtemeters erbij. Albert kwam met het perfecte argument om mee te doen met de Bear-trail +750 hoogtemeters op zaterdag 26 oktober: YOLO! YOLO is de afkorting van You Only Live Once. Je leeft ook maar één keer en dan moet je die kans ook grijpen. Direct ons ingeschreven voor de trail en toen konden we natuurlijk niet meer terug.

Om 6 uur ging de wekker. Zo ‘fris’ als ik was na een flinke koppijn na de misselijkheid van gisteravond stond ik als eerst naast mijn bed in Hotel Limburgia. Wel een ontzettend goede nachtrust gehad Albert ging nog even onder de douche want hij wou wel fris ruiken tijdens de Trail?! Onze rugtassen voor tijdens de Trail werden op ieders manier anders ingericht. Albert had een speciaal soort energy-drink-poeder voor door het water in zijn waterzak. Klaas naar cola-smakende caloriearme zoutoplossingtabletten in zijn water. En ik bedacht terplekke een recept voor de water-/ zouthuishouding: 2 zakjes ORS met een halve liter grijze Aquarius (minder caloriearm) en dat aanvullen tot 2 liter water. En hierna de rugtassen aangevuld met nog meer lekkers voor onderweg.

Na het ontbijt bij het hotel deden we de tassen in de auto en rijden maar naar Voeren. Het was maar 20 minuten rijden maar met die omleidingen en de minder werkende Tom-tom was er toch wel wat paniek of Klaas wel om 9 uur zou aankomen voor de 57 km trail. De navigatie leidde ons weer terug naar de weg over paden waar diepe kraters in zaten. Albert vroeg al aan me of ik wist hoe ik in het Frans om de weg moest vragen. Hij wist wel hoe hij naar een brievenbus moest vragen.  Albert zei: “Où est la boîte aux lettres?” of zoiets. Ik zei: “alleen nog even het adres toevoegen?”. “Où est la boîte aux lettres du Voetbalveld?”  Opgelost!!!

Na hier en daar wat gevloek en de Déviaton-borden gevolgd te hebben had de Nederlandse dame alles weer op een rijtje en leidde ons naar de voetbalvelden in Voeren. Een paar km ervoor zagen we al trailrunners inlopen en wisten we dat we echt goed zaten. Klaas had nog 20 minuten om zijn startnummer op te halen. Dit bleek genoeg tijd te zijn aangezien hij genoeg ervaring opgedaan had met de vele vorige trails die hij gelopen had  en hij zijn voorbereiding perfect voor elkaar had. Klaas gaf de auto-sleutel aan mij: als Albert me om wat voor reden in zou halen zou ik de sleutel aan hem geven. Enkele minuten voor de tijd was Klaas nog even aan het internetten: no sweat. En al snel waren we hem aan het uitzwaaien voor zijn 57 km avontuur.

Onze trail begon een uur later om 10 uur. Dus we hadden nog wat tijd voor de voorbereiding. Het was 10 voor 10 en de meute liep rustig de kant van de start op. Albert vroeg enkele seconden voor de start nog aan me: “Ik ben best wel zenuwachtig, ben jij niet zenuwachtig Bert?”. “Nee eigenlijk niet!”: meestal nooit een goed teken als ik niet zenuwachtig ben: loop ik op mijn slechtst. Albert bleef even staan met een verbaasd gezicht. Maar afwachten wat er gebeurd! 10.9.8.7.6.5… We wensten elkaar allebei veel succes en daarnaast natuurlijk veel plezier! …4.3.2.1 Het Bear-trail avontuur was nu echt van start gegaan. En we gingen rustig op pad niet wetende wat voor verassingen de Voer-streek allemaal voor ons in petto had. Het eerste stukje over het voetbalveld. Daarna over een onverharde weg, Danny Roufs groetende gingen we linksaf een onverhard pad op, vanaf daar alleen nog maar 99% onverharde paden.

Ik genoot ontzettend van de omgeving en de eerste km’s vlogen onder mijn voeten door. Omdat het de dag ervoor geregend had lagen de meeste paden vol met modder. Eén stap vooruit,  een halve stap achteruit de heuvels op/af, naar beneden de steile heuvels af, iets achterover leunend al glijdend naar beneden. Ik kwam op het 7 km punt langs een weiland met hekken met prikkeldraad. Het pad ernaast was alleen blubber waar je net met 2 voeten naast elkaar kon lopen, hardlopend dus niet. Ik begreep gelijk het begrip single-track wat op de Bear-sports site vermeld stond. En hier ging ik doordat ik uit balans raakte onderuit. Vlak langs het prikkeldraad op mijn rechter elleboog geknald. Opstaan, even een stukje rustig aan doen en daarna weer knallen.

Bij de eerste drankpost was ik in 58 minuten. Dit moest op het 11 km punt zitten maar bleek dus 10 km te zijn. Daar me als koekie-monster volgepropt met bananen, (droge) wafels, ontbijtkoek, paar glazen water, ranja. Daarna ging ik verder en genoot van één van mijn eigen mee gebrachte gelletjes en hiervan had nog een paar van voor onderweg. Hier zit flink wat suiker in en kun je je loop een stuk beter volhouden. Voor meer info lees de bijschrijving. Hierna merkte ik wel dat het terrein een stuk zwaarder werd. Veel klimmen en afdalingen. (Te) Veel modder om normaal te kunnen lopen.

Ik sprong over een plas van een meter heen waarbij er licht kramp in mijn kuiten schoot. Gelukkig kon ik het er makkelijk uit lopen. Wat rustiger aan doen jongen dacht ik bij mezelf. Enkele km’s later zag ik tien meter voor me een modderpad, iedereen voor me banjerde er doorheen. Maar ik dacht slim te zijn en schoot om een struik heen waar minder modder lag. Hier was het echter spiegelglad, ik nam met mijn buik een tak mee, brak die af en gleed rustig door. Kantelde en landde voorover met mijn handen en mijn voeten op de grond en mijn kont in de lucht. De toeschouwers achter en voor me een hartverzakking veroorzakend. Je hoorde ze naar adem snakken. Ook veel respect tussen de trail-lopers: als iemand verkeerd loopt schreeuwt iedereen zich de longen uit het lijf om degene er weer bij te krijgen: ook als het helemaal niet nodig is.

Echt (veel) kippenvelmomenten onderweg waardoor ik elke keer een boost kreeg. Ik werd zelf op de 18 km zelfs wat (niet doorvertellen hoor) emotioneel. Mijn ogen schoten wat vol. Dit was vooral om de mooie omgeving en hoe lekker het allemaal ging!: of was het de vlieg die ik een km daarvoor in mijn ogen kreeg. Dit heb ik nog nooit mee gemaakt, dacht het ook niet mee te maken of pas later, niet al halverwege. Even om me heen kijken, zoute tranen wegvegen en verder genietend als een malle over de heuvels knallen.

Rond de 20 km schoot ondanks de compressie-sokken de kramp toch in mijn beide kuiten. Elke stap voelde ik dat. Waarbij ik de laatste 17 km zo verder moest (lees: mocht) lopen. Bij het 21 km punt was er weer een drank-/ vreetpost. Daar stonden dit keer cola, zoute pinda’s, en nog meer lekkere dingen. Hier stonden 10 mensen die me al een tijd voor waren bij te komen. Ik was al snel weg al pinda-spugend en werd al snel weer ingehaald door de andere lopers vanwege pijnscheuten in mijn kuiten.

Na de 28 km was het overleven met die kramp in mijn kuiten. Nog 2 hellingen te gaan en daarbij gelukkig 2 afdalingen. Waarbij de laatste afdaling de langste was: 5 km terug naar het voetbalstadion. Ik keek voor de laatste klim op mijn rencomputer en zag dat ik al 3 en half uur gelopen had. Als ik goed mijn best zou doen kon ik nog net binnen de magische grens blijven van 4 uur. Ik versnelde naar tussen de 4;45 en 5;00 min per km. Lijkt niet veel maar met vals plat en kramp in de kuiten is het echt wel snel. Ik heb de laatste paar km’s nog enkele lopers ingehaald, en kwam wat 57 km-trailers tegen.

Ik zat op het 34 km punt, toch maar wat lopen met die kramp en begon nog een keer te rekenen maar dacht dat ik het niet meer zou redden binnen de 4 uur. Daarna toch stevig doorstappend in het zelfde tempo als daarvoor. Op de 35 km zag ik (gelukkig) al voetbaldoelen en hoorde ik mensen in de verte andere lopers binnen juichen. Ik moest alleen nog over een mais-veld naar het voetbalveld lopen. Vervolgens werd ik weer emotioneel, doe niet zo gek! Ik zag het voetbalstadion maar schrok nog wel dat ik een rondje over het voetbalveld heen moest lopen naar de finish toe. De trail was een km korter dan van te voren aangegeven. Gelukkig mocht ik nog een rondje over het voetbalveld heen lopen naar de finish toe: in de tussentijd kon ik de zoute tranen in mijn ogen vervangen voor een glimlach van oor tot oor omdat ik echt ontzettend trots op mezelf was. Zo’n trail/ ‘loopje’ doet wat met je!!!

Ik werd over de finish gejuicht door wat knappe dames. Ik dronk wat lekkere ranja, wat water, at wat. Ik ging op een bankje zitten. Er kwam een man met een rood en bezweet hoofd naast me zitten, maar die ook een glimlach van oor tot oor had. We hadden elkaar onderweg wat aangemoedigd. “Echt kicken dit” zei hij! Ik moest mijn kleren nog ophalen voordat ik ging douchen. Dit bleek een hele taak te zijn met die kramp in mijn kuiten. Toen ik al strompelend bij de auto aan was gekomen even wat drinken en eiwitten gepakt: Ik verging daarbij van de pijn. 20 minuten met mijn voeten in de lucht me zelf masserend op de chauffeursstoel gelegen. Sorry van het beetje modder op de deurpost en het matje Klaas. Toen er weer fatsoenlijk bloed door mijn benen stroomde kon ik eindelijk naar de douches toe die gelukkig warm waren. Mijn broek aantrekken duurde ook lang toen de kramp in mijn voeten schoot.

Terugstrompelend naar de auto haalde ik mijn telefoon op om wat foto’s te maken bij de finish van Albert. Maar daar hoorde ik van een medeloper dat mijn maat met die baard al binnen was gekomen. Ik liep verder en kwam hem tegen op de gang. We gaven elkaar een high-five, Albert met stralende ogen: trots op elkaar en onszelf! Albert was vroeger een kettingrokende niet sportende student en loopt nu binnen 2 jaar hardlopen al een trail van 37 km (überhaupt al een hele prestatie als iemand dat binnen 2 jaar kan). Wat te vergelijken is met een afstand die langer is dan een marathon met al die hoogtemeters!

Albert ging douchen en ondertussen wachtte ik op het moment dat Klaas zou binnen komen. Klaas deed deze afstand/ trail ter voorbereiding  op de Du Mont Blanc Ultra-trail van 80 km: +6000 hoogtemeters. Op een gegeven moment zag ik hem rond het voetbalveld lopen, nog even fris ogend als hij vertrokken was. Klaas heeft zo ontzettend veel ervaring dat hij zo’n afstand met gemak loopt. Ik maakte wat foto’s van hem terwijl hij over de finish ging, maar hij leek stiller dan normaal. Normaal een spraakwater, maar nu al banaan etend stil om zich heen kijkend. Hij vertelde me dat hij vanaf het 30 km zich al niet lekker voelde, koortsachtig zelfs. Zijn eigen metafoor was: “Ik liep als een trein zonder machinist!” Dit had hij nog nooit meegemaakt. De benen werkten perfect, maar in de bovenkamer ging het iets minder. Na 30 km er al doorheen zijn en dan nog 27 km moeten lopen is echt ontzettend goed en laat zien dat je een ontzettend doorzettingsvermogen hebt. Nog een paar van die Ultra-trails en dan gaat die 80 km trail in Chamonix vloeiend Klaas!

Na een douche en een paracetamol knapte Klaas al helemaal op. De tong kwam al weer wat losser bij Klaas. Nagenietend van de Bear-trail waarbij Albert aan een welverdiend trapisten-biertje zat en wij aan de cola kwamen de verhalen op gang. De hoogte- en de dieptepunten: allebei even mooi zodra je van sommige schrikmomenten bekomen bent. Klaas vertelde dat zijn rencomputer meer hoogtemeters had gemeten dan dat er door de wedstrijdleiding aangegeven was en dat Albert en ik  waarschijnlijk ook wel meer gemaakt hadden. De route was sinds vorig jaar toen Klaas en Johannes de 37 km Bear-trail gelopen hadden veranderd. Klaas vertelde me hierna dat ik best wel trots op mezelf mocht zijn ondanks de kuitpijn een Urker-record gehaald met: 3;56;21 : 61ste met maar 1 dame voor me. Eindelijk een keer een record en daar mag ik een jaar van genieten (of nog langer)?!

We hebben ontzettend genoten met het weekend en de trail. Op naar de volgende uitdaging! Albert traint nog door voor de Du Mont Blanc Mararhon met 2500 hoogtemeters. Waar ik nog een kaartje voor moet zien te bemachtigen omdat ik net buiten de inschrijvingen ben gevallen. Klaas was ons gek aan het maken en gaf aan dat hij ook nog wel als training een 50 km trail met ons wil lopen.  Het probleem is we zijn ook zo (goed) gek!: Zei hij nadat hij dit verslag (/levensverhaal) afgerond had en wegliep als een oude man! YOLT: You Only Live Twice!!!