Blog Auke; De Foto!

We zien een weg. We zien bomen. En we zien een man. Bladeren liggen op de grond. Het is herfst. De bomen zien eruit alsof ze er al honderden jaren staan. Na de klim is de weg weer vlak geworden. Hoewel een wedstrijd, loopt de man alleen. Eenzaam.

 

 

Ik schat de leeftijd van de man op ouder dan 40 maar zeker jonger dan 50 jaar! Zijn loophouding is op z’n zachtst gezegd: belabberd! De rechtervoet wordt plat en naar buiten neergezet. Het zonlicht op de rechterkuit kan niet verhullen dat de kramp hier aan het toeslaan is. De bovenbenen (mooie benen trouwens) komen niet meer echt omhoog. Datzelfde geldt voor de armen. Ze hangen er wat bij en hebben geen functie meer. Het horloge van, schat ik, 15 euro voelt zwaar aan en drukt de hand nog verder naar beneden. Het zonlicht probeert ook het linkerdeel van de nek nog wat te verwarmen maar het effect zal minimaal zijn. Zijn startnummer is 196 en ook daar kun je geen kant mee op. Maar dan! Die kop! Die openhangende en toch verbeten mond, die trekken in het gezicht, het bijna geen haar meer, de toegeknepen ogen alsof hij met zijn ogen ruikt en het daar stinkt. In de Hel van Dante zien de wezens er beter uit dan het gezicht op deze foto laat zien. Hier wordt geleden! Maar waarvoor? Roem? Overwinning? Nee niets van dat alles. Deze man had zaterdag niets te doen en ging daarom lopen in Oudemirdum. Gewoon lopen. Niks meer en niks minder. “Maar moet je dan zulke gekke bekken trekken?!”{jcomments on}

Auke Brouwer