Dat was wat ik tegen mijn va zei na 7.5 km en 34.10 op de klok. Ik liep al geruime tijd met mijn va mee, die had me “opgepikt” bij het schapenpad toen hij eindelijk uitgekletst was met een oud Triatleet. (in ieder geval begreep ik dat uit de gesprekken) . Ikzelf kon geen woord uitbrengen. (dat is voor het eerst hoor ik de fam. Snoek nu denken en ( mede) trainer(s) bij vanblooissportadvies.)
Nadat we op het schapenpad Marietje Bolle inhaalden was eigenlijk mijn wedstrijd al goed. Ik weet namelijk dat ik geen schijn van kans maak op die andere hindes voor me. Ik riep dus tegen mijn va: “stop maar, ik heb mijn doel bereikt”. Maar mijn vader loopt stug verder en reageert niet eens.
Vervolgens blij ik in het zuchtje van mijn va lopen. Hij werd eens omschreven als een stoomlocomotief ( Johan van Slooten) maar dat is hij ook. 55plus en een blessure op de koop toe, maar hij gaat maar door. Bij het 7 km punt kan ik nog net roepen: MOEILIJK en ik weet niet eens of hij wel een stap langzamer is gaan doen. Na 7.5 km kijk ik op de klok en zie 34.10. Ik denk dit gaat lukken! 39.59 was mijn streven. Ik keek op mijn hand en zag het schema van 4.40 ( dan loop je 39.40) Hier zaten we nog steeds ruim een halve minuut onder en dacht: Ik ga voor die 38er!
Zonder mijn va was het denk ik niet gelukt, maar toch wel cool dat je na zoveel jaar weer eens een 38er loopt. Al het uitputtende trainen bij nacht en ontij. Het was het waard.
Groeten, Alie Snoek{jcomments on}