KLOK(loop)slag 10 uur stond Mieneke voor de deur te toeteren, Barbara en ik stapten snel in bij Marijke en Mieneke en nadat we Karina opgehaald hadden gingen we op pad. Onderweg hadden we lekkere koffie (Karina) en bolletjes (Marijke) en marsjes (Barbara) mee, want ja, t was nog vroeg en onze chauffeur wou ruim op tijd aanwezig zijn in Heerde om nog even in te lopen en te rekken en te strekken. Na een kleine drie kwartier vol zenuwachtige lol en wat heen en weer getwitter waren we dan aangekomen. Wat een volk! Gauw een plekje voor de auto zoeken, Mieneke zou de auto al achteraan parkeren, maar nee, daar trapten haar loopvriendinnetjes niet in. Zo dicht mogelijk bij de START wilden we. Want ja, als je ook al 15 km gaat hardlopen loop je al genoeg vonden we. Het was gelukt, ongeveer vlak naast de berg KLOK waspoeder vonden we een mooi plekje.
Snel naar de inschrijving want dan konden we daarna even lekker inlopen en rekken en strekken. Eén van ons vijven kwam op het idee om dan maar eerst naar de wc te gaan, dan hadden we dat maar vast gehad en het leek nu rustig bij de toiletten. Helaas, er waren maar 2 wc’s, dus, ruim een half uur later haastten we ons naar de START. Dan maar bij de START een beetje rekken en strekken. En een praatje maken met mede Urker lopers en heel hard roepen en zwaaien naar Johan en Auke die helemaal vooraan stonden. Ja, hoor, Heerde wist nu echt wel dat wij daar aanwezig waren. Terwijl we nog even snel ons wedstrijdschema doornamen: “Karina, jij als ervaringsdeskundige gaat voorop, we gaan voor 6 min de km en niemand mag jou voorbij….” En ons motto was: Samen uit – Samen thuis. We zouden met z’n vijven over de START en ook weer met z’n vijven over de FINISH.
Daar klonk het startschot. De hele groep kwam langzaam op gang (tenminste, waar wij stonden…) en daar gingen we, prachtig weer, een schitterende omgeving. We genoten! De eerste paar kilometer werden we links en rechts ingehaald maar Karina hield stoïcijns vast aan haar 6 min per km en daar hadden we later alleen maar profijt van. Wat een schitterende route en wat een enorme hoeveelheid vrijwilligers! Karina had van onze trainster Jacquelien geleerd om iedere vrijwilliger te bedanken. Dat werd dan ook uitvoerig gedaan, ze poeste ze nog net niet….. Maar daardoor kregen wij ook van iedere vrijwilliger een hartelijk woord en dat gaf ons weer net dat duwtje vooruit. Daar zagen we Bert, onze hoffotograaf al staan. Omdat we er, voor ons gevoel nog fris uitzagen, gaven wij Bert onze allervriendelijkste glimlach voor de foto. Na een paar x heen en weer geklik (staan we er goed op, Bert?) stapte Bert weer op z’n fiets.
Na ongeveer een kilometer of 4 kregen we een vrouwelijke fan. Een hele lange met een rood t-shirt aan. Wij deden in het begin echt heel aardig tegen haar, boden haar zelfs drinken aan en ze kreeg van Bar een lekker druivesuikertje. Totdat ze begon te piepen, althans haar horloge. “Wat is dat nou voor gepiep” vroeg Mieneke op een iets minder vriendelijke toon, want ja, de vermoeidheid slaat een klein beetje toe na ongeveer 9 kilometer. De lange fan met het rode shirt antwoordde dat wij iets te hard voor haar gingen en dat ze nu gewaarschuwd werd dmv haar hartslagmeter. “nou, dan weet je t hé” was Mieneke haar advies en de lange fan begreep t . Wij hebben haar niet meer teruggezien.
Ongeveer 2 kilometer verder haakte een Friesin uit Lemmer bij ons aan en die wist te vermelden dat wij een paar kilometer terug afzakten en dat zij daardoor vooruit gegaan was. Marijke, die toch de hele weg al aardig stil was zei dat ze het daar toch écht totaal niet mee eens was, want we liepen exact 6 min de kilometer en de Friesin hield verstandig haar mond. Vooral nadat Bar navraag deed bij haar wat ze de laatste 500 meter van plan was. De Friesin kreeg namelijk de waarschuwing dat, als ze met ons de wedstrijd liep en ze de laatste 500 meter zou gaan sprinten, ze absoluut, zeker te weten, de sloot in zou gaan. De Friesin bleef keurig tot aan de FINISH achter ons. Ondertussen waren we Bert ook al weer een paar keer tegengekomen en zo gauw we hem zagen met z’n fototoestel, werden de mondhoeken schoongeveegd, de tanden nagekeken (zit er niets tussen?) en gaven wij Bert onze allerliefste glimlach. De Friesin gaf hierdoor de opmerking dat zij nog nooit, écht nog nooit zo vaak op de foto gezet was tijdens een hardloopwedstrijd… tja…..
Tussen de 13 en de 14 kilometer liepen er mannen langs de kant te wandelen. MANNEN ja, heel sneu vonden wij. Daarom spoorden wij ze aan om bij ons in te haken en samen met ons naar de finish te gaan. Eén van de mannen heeft dat gered. Ik kreeg zelfs nog een hand van hem na de finish. De andere mannen heb ik niet weer gezien… Het grote KLOK-FINISH-doek kwam in zicht en aangezien één van ons vijven iets meer moeite had met de 15 kilometer gingen we niet meer sprinten. Ook de Friesin niet. We werden met luid gejuich binnen gehaald. Het verhaal van de speaker klonk nog lang na in mijn oren: “Dit is toch wel de sportiefste groep van de dag! Wat een leuk stel meiden! Zijn vanaf het begin tot het eind bij elkaar gebleven!” Het was inderdaad heerlijk, we waren alle vijf heel tevreden. Er stonden verschillende happy urkers bij de finish waaronder Jacolien. We hebben Jacolien gefeliciteerd met haar fantastische tijd: 1.03! Onze tijd was 1.29 (ja, verschil mag er wezen), maar we hebben een topdag gehad. Nadat we ons pak waspoeder opgehaald hadden, ja, daar doe je het tenslotte voor hé, reden we richting de Jachthut in Tollebeek. Nou, dan weet je t wel toch, hoe ons dagje afgelopen is. Volgens Jan (van mij 😉 )moet je erg van het lopen genieten, ik kan niet anders zeggen dan, dat we dat die zaterdag VOLOP GEDAAN HEBBEN!
Een hartelijke groet van Babette {jcomments on}