Begin dit jaar was ik op de dijk aan het lopen met Kees Post. Hij vertelde dat hij de laatste zaterdag van juli in Davos de marathon ging lopen. Met enthousiasme vertelde hij over de fantastisch mooie omgeving van Davos en de entourage van deze loop. Na onze trainingsloop was ik ‘om’ en besloot me ook in te schrijven voor deze marathon.
Wat later vertelde ik dit weer aan mijn kameraad Luuk Schudde, die zoals bekend, net een ingrijpende orgaantransplantatie achter de rug had. Luuk houdt enorm van berglandschappen en wou wel met ons mee. Hoewel Luuk meer dan dertig jaar geleden een verwoed hardloper was en aan menig wedstrijd mee deed, was het lopen van een marathon uiteraard geen optie. Maar er waren meer loopwedstrijden in Davos. Luuk besloot mee te doen met de K11, een loop over 11,3 km. Zijn zwager, Piet Wakker, vroeg of hij mee mocht als tassendrager. Natuurlijk ging hij mee, maar dan ook als deelnemer aan de K11.
Donderdag 29 juli vertrokken we in alle vroegte met de auto richting Friedrichshafen aan de Bodensee. Daar overnachtten we en de volgende dag gingen we met de boot naar Zwitserland en van daaruit met de trein naar Davos.
In Davos logeerden we in het Sheraton hotel, het meest luxueuze hotel van de stad, waar ook de toplopers overnachtten. Niet dat wij ons met hen wilden meten, maar in heel Davos was al maanden voor de wedstrijden geen kamer meer te krijgen. Wij konden toen nog net de laatste kamers in dit duurdere hotel boeken. Maar daar hebben we geen spijt van gehad. Want niemand van ons had eerder in een hotel met zulke prachtige kamers en faciliteiten overnacht.
De volgende dag konden Luuk en Piet er eerst nog een ‘dagje’ van maken, omdat zij pas om 16.00 uur hoefden te starten. Daarom gingen ze eerst met de kabelbaan naar de Jacobshorn om daar te genieten van een magnifiek uitzicht.
Om kwart over drie stapten ze op de trein naar Laret waar de start was. Luuk en Piet hadden besloten om de wedstrijd wandelend af te leggen. De eerste drie kilometer waren behoorlijk pittig, want die gingen via een smal bergpad omhoog. Vervolgens liepen ze langs het prachtige meer van Davos. Na 2 uur en 25 minuten kwamen Luuk en Piet over de finish in Davos. En wie de medische status van beide mannen kent, weet dat dit een prestatie van formaat was.
Kees en ik waren wat vroeger uit de veren. Om 6 uur zaten we al aan het ontbijt, want om 8 uur was de start van de marathon (42,2 km.) op de atletiekbaan van Davos. We startten gelijktijdig met de deelnemers aan de K78, de grootste alpine ultra loop in de wereld. De eerste tientallen kilometers liepen we dus in een groot deelnemersveld. Na 5 km door Davos, de hoogstgelegen stad van Europa, te hebben gelopen, volgde het afwisselende berglandschap. Van tevoren weet je dat het geen vlak parcours zal worden. Je loopt over smalle bergpaden omhoog en natuurlijk weer naar beneden, maar ook over asfaltwegen, gras en stenen.
De eerste tien kilometer liepen we samen op. Kees had echter al 2 weken niet kunnen trainen, vanwege een rugblessure. Hij hoopte voldoende hersteld te zijn, maar dit viel tegen. Na de tweede drankpost verloren we elkaar uit het oog en moest Kees afhaken.
Zelf had ik juist het gevoel, wat elke loper een keer meemaakt, van ‘dit kan niet meer stuk’. Het lopen ging heel relaxed en ik kon mijn tempo blijven vasthouden. Onderweg ben ik verschillende keren gestopt om een foto te maken met mijn mobiele telefoon van het werkelijk schitterende landschap. Vooral het lopen over de bekende Wiesnerviaduct was een adembenemende ervaring.
Uiteraard ging niet alles van zelf, want bergop was hardlopend bijna niet te doen. Over de smalle bergpaden gingen vrijwel alle lopers wandelend omhoog. Dit was de laatste 3 km ook het geval, maar de ontlading is groot wanneer je de laatste honderd meter aflegt in Tiefencastel. Je loopt dan over een speciaal afgezette smalle strook van niet meer dan een meter breed, zodat elke loper individueel verwelkomd wordt. Ik finishte in precies 4 uur en 50 minuten.
Kees had het een stuk moeilijker. Zijn blessure begon op te spelen en na 15 kilometer gingen zijn benen min of meer ‘op slot’. Dat hield in dat hardlopen niet meer ging. Kees wou echter niet opgeven, want zo zei hij later ‘daar heb ik die lange reis niet voor gemaakt’. Op karakter en luisterend naar zijn favoriete muziek van Beethoven via zijn I-pod heeft hij toen de marathon wandelend volbracht. Hij is hierbij tot het uiterste gegaan. Uiteindelijk finishte hij in 6 uur en 33 minuten. Van ons alle vier was zijn prestatie wellicht het meest bijzonder, omdat deze getekend was door een enorm doorzettingsvermogen.
Moe, maar voldaan hebben we ’s avonds heerlijk gegeten in het hotel en nog wat gedronken, waarbij Kees zich nog even van zijn andere kant liet zien, want hij trakteerde de hotelgasten op een heus mini-concert door op de pianovleugel enkele klassieke stukken ten gehore te brengen.
Freek Brouwer
{jcomments on}