Blog Tim Brouwer: “Pain is tempory..”

”Pain is temporary, quitting lasts forever” – Lance Armstrong.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein naar Berlijn waar ik deze week voor mijn werk moet zijn. Iedere hobbel van de wagon over de oneffenheden van de D-Bahn trekt via de blaren op mijn voeten, door mijn kuiten, langs mijn dijbenen omhoog naar m’n liezen. Fysieke herinneringen aan afgelopen zaterdag 21 juni, de langste dag.



Mooier kon het eigenlijk niet. In de avond koelte van de langste dag een marathon lopen in één van de mooiste gebieden van Nederland. Dus trokken we na maanden van voorbereiding naar Sneek. We hadden alle drie onze partner meegenomen; Auke & Ester, ik & Sofie en Claus met zijn nieuwe zwarte ”A -team bus” die hij bij aankomst in Sneek meteen over een loopbruggetje ragde dat in haar 20  jarig bestaan nooit iets zwaarder had hoeven dragen dan de bouvier van de buurvrouw op de hoek.

Het doel van Claus en mij was ons Marathon PR te verbeteren met een tijd onder de 3:30:00. Om deelnemers te helpen een vlakke race te lopen richting een bepaalde eindtijd had de organisatie ”pacers” ingezet. Deze ”hazen” waren het type mannetje dat wij steevast kwalificeren als: ”mager, klein, ongezellig en als wij zo’n lichaampje hadden liepen we em in 2 uur. ” Desalniettemin sloten wij dus aan bij Harry van (echt waar) Atletiek Vereniging Horror. Deze Harry Horror was te herkennen aan een met gas gevuld ballonnetje waar 3:30 op stond. De eerste 32 kilometers gingen fantastisch, we juichten mee met wat omstanders en vroegen een paar EHBO’ers of ze shag bij zich hadden om vervolgens tegen elkaar ”hij blift goed eh.” te zeggen.  Op KM 32 klokte ik 2:38:.. ruimschoots op schema om een super tijd te lopen, totdat…

Opeens was hij daar; onzichtbaar maar ongenadig. Zoals het een Homo Sapiens betaamt zocht ik natuurlijk eerst de oorzaak buiten mezelf; het loodzware parcours, verkeerde voeding,  te weinig drinken, te licht trainingsschema om uiteindelijk toch de conclusie te moeten trekken dat het ik en ik alleen was die het hier ging verliezen van de man met hamer. Vanaf ”de knak” heeft het nog geen minuut geduurd en het ballonnetje van Harry was uit het zicht. Ik haatte Harry. Claus die een paar KM daarvoor alleen was gaan lopen, omdat hij liever niet in een groep loopt, kwam weer om me heen. Ook kwakkelend. In het begin is er nog wilskracht, ik dacht aan de mooie uitspraak van Lance Armstrong: ”Pain is temporary, quitting lasts forever.” 2 kilometer later riep ik: ”F*ck you Lance met je EPO en je Cortisonen!” Weer 2 KM later riep ik: Geef mij alsjeblieft EPO of Cortisonen of iets!” En nog 2 KM later riep ik helemaal niks meer. Uiteindelijk gaven we in de laatste 10 KM ruim 19 minuten toe op ons schema. Ergens op het einde konden we Jan Ras en plaatselijk hardloop orakel Teunis Snoek nog onderscheiden tussen de toeschouwers. Als we niet ergens 4 kilometer eerder al onze emotie waren verloren hadden we ons waarschijnlijk geschaamd voor ons gangetje van 7 min/KM, maar het deed ons allemaal niks meer.

Eenmaal over de finish was al snel duidelijk dat we nog niet eerder zo diep waren gegaan. De keuze  voor een hempje bleek iets te optimistisch te zijn geweest en dus heb ik 2 uur rillend in de  EHBO post doorgebracht. Een super rare ervaring om onder 4 dekens te liggen en maar niet warm te worden. Na 3 koppen thee en een mars kwam ik weer een beetje bij zinnen en lag ik á la Basil Fawlty in ”The Germans” bij een zuster die me niet liet gaan. Gelukkig hebben Sofie, m’n maat Sjoerd en z’n vrouw de moeite genomen om te wachten en zo kwamen we s’nachts om 2 uur weer aan op Urk. Stijf en misselijk strompelend naar de voordeur dacht ik; pain is temporary, yeah right…

Finishtijden:

Claus: 3:47:35
Tim: 3:47:35
Auke: 3:59:50{jcomments on}