Blog Bert; Trails and Tribulations!

Trails and Tribulations“Michtig een aardbeving!” Dit waren de woorden van Klaas Visser waar ik (Bert Ras) na een half uur slapen mee wakker gemaakt werd. Klaas lag stijf in zijn bed na te trillen, terwijl ik niets voelde. Ik zei “ Zou best kunnen hier, ik ga weer slapen” al (uit)lachend, niet gelovend en gniffelend op één oor rollend, Zzz… Twee uur later: You need me man, I don’t need you!!! Ik werd gebeld op mijn telefoon (die net op het hardste volume stond). Voordat ik dat doorhad en mijn telefoon te pakken had waren er al een paar minuten verstreken en Klaas stond weer recht op in zijn bed. Toen zag ik dat Tjeerd Popkema gebeld had en een sms gestuurd had: “Doe je wekker eens uit joh”. Ik deed mijn oordoppen uit (die ik altijd voor noodgevallen bij me heb) en hoorde dat er een soort van alarm af ging. Daarna hoorde ik Tjeerd beneden praten, hij ging op onderzoek uit en toen hij de woonkamer binnen wou stappen ging het echte hardere alarm af. Eindelijk kwamen de huiseigenaren het probleem oplossen. Jullie kunnen het al raden:  We waren niet op Urk, maar we “sliepen” in een Bed en Breakfast in Landgraaf/ Limburg waar we de volgende dag de Hivernal Trail gingen lopen. Eigenlijk is de loop nog deze dag dus ik ga weer  een paar uur slaap pakken, trusten.

 

 

De volgende dag om 8 uur werd alles uitgelegd, dat het eerste zachtere alarm een teken was dat de batterij van de deurbel bijna leeg was. Die nacht lag Jacolien Ruizendaal (die met Tjeerd in de kelder sliep) al een uur wakker, denkend: “Als dit het alarm is, en er wordt niets aan gedaan door de huiseigenaren, wat is er dan gebeurd?”.  In de tussentijd had Tjeerd behalve mij Johannes Hemelrijk en Jeroen Vels al  ge-whatsapped, gesms’t, gefacebookd, getwitterd, gebeld, etc. Achteraf denk ik dat dit een proef/ training was van trainerd Popkema om onze alertheid te meten, dit kon ons helpen bij de trail. Jammer, Albert Visser! Je bent gezakt voor de proef, hij was namelijk overal doorheen geslapen.

Voor ons stond een lekker ontbijtje klaar, te veel lekkere dingen om op te noemen. Een enkeling was zenuwachtig voor het 30 km loopje en kreeg geen hap door de keel. Ondertussen sneeuwde het buiten en kwam het wel tot de enkels. De huiseigenaar vertelde dat er een gevoelstemperatuur van  -12 voorspeld was. We maakten geintjes dat de Hel van ’63 hierbij zou verbleken en dat ze over een aantal jaar een film uit zouden brengen over de Hivernhel van 2013. Nadat we onze thee opgedronken hadden maakten we ons klaar voor  de trail. We smeerden onze gezichten in met vaseline om frostbite te voorkomen.  Een verstandige beslissing om daarna  pas onze andere lichaamsdelen in te smeren.

De start van de 30 km lopers was om 11 uur bij Snowworld. Jeroen, Albert en ik konden de rest eerst nog aanmoedigen want wij hadden ons aangemeld voor de minitrail van 16,4 km (die we al spottend de kids-run noemden) die een half uur later startte. Na flink aanmoedigen gingen wij inlopen, ondertussen klaagde ik over mijn knie/ been die ik eigenlijk slecht kon strekken. Voordat we het wisten stonden we bij de start, klonk het startschot en voelde ik niets meer van de pijn. Na een 200 meter slalomden we de indoor skibaan binnen om de sneeuwhelling te beklimmen. Door de organisatie was er een premie van 50 euro uitgeloofd wie als eerst aan de top zou komen en een gekke bek zou trekken. Die gekke bek is voor mij nooit geen probleem, jammer dat ik daar geen premie voor kreeg! Ik wou rustig starten maar daar zorgde de helling wel voor. Ik was wel als eerste boven en Jeroen had voor het eerst sinds een wedstrijd een langzame eerste km (7:24).

We renden afgepeigerd naar buiten onze volgende 16 km tegemoet. Toen kwamen we met de groep een steile helling tegen die we rustig af liepen/ gleden. Geronimo!!! Jeroen Vels kwam met de snelheid van het licht me voorbij rennen met zijn door Peter Gnodde aangeraden spikes onder zijn schoenen gebonden waarbij afremmen niet nodig was. Al snel was ik Jeroen uit het oog verloren en stond ik er alleen voor. Niet dat het erg was, de gehele trail was namelijk genieten geblazen (en ook wel een klein beetje afzien :)!!! Steile heuvels afgewisseld met iets rustigere heuvels, weilanden na ravijnen, bevroren meren na of bij mooie grote landhuizen, rijwegen na bevroren modderpaden (waar je je enkels goed op kon breken): dit alles bedekt met een laag sneeuw. Zigzaggend tussen de bomen door, enkele mensen inhalend, schrikkend van een hond die een hardloper aangelijnd had. Ook weer een keer meegemaakt.

Elke steile weg of helling liep ik even een stukje om wat te drinken. Daarna verder sprintend, alle drinkposten had ik niet nodig en kon mijn tempo goed vasthouden. Tussen de 8 en de 10 km begonnen we al 30 km lopers in te halen. De eerste 10,5 tot 11 km had ik te pakken binnen het uur. Op het 12 km punt hingen er aan een hek wat papieren die de 16 en de 30 km lopers 2 verschillende kanten op moesten sturen. De laatste 4 a 5km’s kwamen er nu aan: niemand wist hoe lang de mini-trail echt was, zelfs de organisatie niet. De laatste 4 waren het zwaarst. Nog meer enkelbrekende modderpaden, door het bos heen, toen nog door een sloot , dus met natte sokken verder. Nog 2 km te gaan met bevroren tenen. 10 meter verderop was de laatste goede klim, een heuvel van 15 meter hoog met een hellingshoek van tussen de 60 en de 70 graden. De eerste paar meters ging ik er hardlopend op, daarna liep ik, nam een slok drinken en ging al tijgerend/ Wolverine-style: met  handen en voeten slaand op de grond naar boven.

Al puffend stond ik aan de top en stond weer in de hardlooppositie! Daarna was nog een rustige helling naar boven, nog enkele mensen ingehaald. De laatste km was ook vrij heftig ,dit keer 4 dijkjes onder elkaar flink steil naar beneden. Er waren wel wat trappen naast elkaar, maar dat was voor watjes. Ik wou eerst nog een slee van een kind afpakken die daar speelde, maar dat zou weer tijdverlies kunnen kosten. Ik zag in gedachte Jeroen als een roadrunner van de helling af gaan. Wat hij kan, kan ik ook, na 3 dijkjes heb ik toch maar de trap genomen, dat ging toch wat te rap (watje!). De laatste 100-den meters genieten gingen in, een brug over, de hoek om, wat versnellen op het gras en de laatste 200 meters sprinten. Jeroen was me aan het aanmoedigen, bliep, bliep (:tijdregistratie), ik had  1:28:08 geklokt, 22 ste loper van de 118. Jeroen had 6 en halve minuut sneller gelopen (12de loper) en was al die tijd al aan het kou kleumen. Ik voelde dat mijn strot goed aangetast was door de koude lucht dus we gingen snel wat drinken binnen. Een 14 minuten later onthaalden we Albert Visser ook met een ballon die we bij de kids-run gekregen hadden. Die Albert met plezier aan nam! Het was tijd voor een warme douche.

Nadat we uitgedoucht en omgekleed waren was Tjeerd Popkema al binnen met een tijd van 2:44. Hij had een lusje van 2 km extra gelopen Toen gingen we onze oorkonde, t-shirt en lekker warm broodje worst ophalen. Ondertussen was er de prijsuitreiking waarbij een man op het erepodium moest komen die na 5 minuten er weer afgehaald werd omdat de organisatie door een vergissing aan de onderkant van de lijst van finishers de top 3 gestart was. Jacolien kwam hierna binnen die geen zweetdruppel op haar hoofd had. En al snel daarna hadden we Johannes ook in de peiling die dus een paar lusjes extra had gelopen. Alleen zijn trailmaat Klaas was nergens te bekennen. Toen ik naar Tjeerd belde hoorde ik van hem dat Klaas met hem in de kleedkamer zat. Hij was door de EHBO naar de finish gebracht. Hij had kramp gekregen in zijn bovenbeen en kon niet doorlopen. Ik zal je zeggen geen prettige ervaring, maar dat kan dus de beste atleet overkomen. Gelukkig was Klaas na een warme douche weer zo fris als een hoentje en kon weer lachen, al baalde hij natuurlijk wel.

Nadat we wat pannenkoeken gegeten hadden, en ik de laatste 5 meter naar de auto toe nog een doodsmak op mijn rug maakte op een stoep die de zo glad was als een spiegel gingen we naar huis. Al met al duurde de trip naar Urk en omstreken 4,5 tot 5 uur door het met code oranje en rood afgegeven Limburg en Brabant!!!

Nu in plaats van wat “Wist u datjes?” wat “Wist u hoetjes” die samenhangen met elkaar!:
– Wist u hoe echt het alarm afging?
– Wist u hoe er extra nootjes in de pindakaas bij het ontbijt kwamen?
Ach ja, dat wilt u ook niet weten!!?

Dan toch maar wat “Wist u datjes”!:
– Wist u dat er dit weekend een hardloopster was die zo zenuwachtig voor het loopje was, maar dat ze tijdens de loop na 4 km al wist dat de rest van de loop goed te doen was?  Ik noem geen naam!
– Wist u dat de dezelfde hardloopster hele lekkere cupcakes kan maken? Bedankt ik heb er velen geproefd!
– Wist u dat Klaas Visser een voorspellende gave heeft? De aardbeving was echt gebeurd! Een dag later!
– Wist u dat er voor de tijd door de organisatie een winterse start met 100% sneeuwgarantie was gegeven?  Dit is goed gelukt over het complete parcours!

Bedankt voor de complete organisatie van de Bed en Breakfast en het vervoer naar Limburg toe Team Trail Away: Klaas Visser en Johannes Hemelrijk!!! En iedereen bedankt voor de gezelligheid. Dit moeten we snel weer een keer doen, hopelijk dan met nog meer fanatiekelingen!!?

met vriendelijke groeten

Bert Ras {jcomments on}