Afgelopen weekend werd er door Mud Sweat Trails de Salomon Koning van Spanje trail georganiseerd. Een trail met drie afstanden rondom het schitterende plaatsje Gulpen. Het concept van een trail is simpel: zo hard mogelijk tegen de heuvels oprennen, nog sneller naar beneden denderen en onderweg zoveel mogelijk blubber meepakken. Wij waren met een kleine delegatie uit de polder, dat natuurlijk geboren en getogen is op een biljartlaken. Ja, dan zijn die heuvels heel andere koek. Ik zelf had natuurlijk wel een kleine voorsprong omdat ik op de ‘Slikhoogte’ woon.
Voor we verder gaan is het misschien even slim om te vertellen wie de polderdelegatie precies was. Dat zijn Johannes Hemelrijk uit Tollebeek. De Urker Klaas Visser en ikzelf dan. Verder had Klaas nog een collega meegenomen. Deze collega luistert naar de naam Sasha en is afkomstig uit Leimuiden. Ook niet bepaald een plek met veel ijle lucht.
Zaterdag, om 15:00 vertrok team trail-away om af te zakken naar het zuiden des lands. Elke loper met zijn eigen doel. Ik zou de 17 kilometer trail gaan lopen als voorbereiding op m’n eerste halve marathon (Zwolle). Klaas, Johannes en Sasha gingen voor de 32 kilometer. Voor Klaas was het de eerste grote trail na het uitvallen tijdens de Zware van Limburg -een trail van 60 kilometer rondom Heerlen. Voor Johannes was de Koning van Spanje onderdeel van de voorbereiding op de Mont Blanc Marathon ergens deze zomer.
Na drie gezellig auto uren kwamen we aan op een schitterende camping. Een kampeerplek bovenop de Gulpense paroramaheuvel. Dit was dus goed voor een adembenemend uitzicht en konden we de te bedwingen hoogvlaktes eens goed bestuderen. Na het avondeten besloten we te proeven van het plaatselijke nachtleven om na 2 koppen thee weer huiswaarts te keren en te gaan slapen.
Op het moment dat we besloten te gaan slapen is het eigenlijk gaan regenen om pas te stoppen bij de start van de race. Regen is natuurlijk perfect voor de hele trail-ervaring. Maar ik was met een ietwat lekke tent op pad gegaan. Dus mijn nacht bestond vooral uit watermanagement. Koning Willem Alexander kan intussen nog wat van me leren. Maar ondanks de regen werd het toch morgen. Stevig ontbijten en voorbereiden want om 11:00 moesten de 32km-ers Johannes, Klaas en Sasha aan de start verschijnen. De juiste kleding kiezen was knap lastig. Kortebroek, langebroek, langemouwen, kortemouwen, jasje, muts, handschoenen, hemd. Alles passeerde de revue. Uiteindelijk werd het voor iedereen lange mouwen en korte broek.
We sliepen letterlijk 100 hoogte- en 300 hemelsbredemeters vanaf de start en finish, dus we kuierden om half 11 rustig naar de start om onze startnummers af te halen. We kwamen aan op een gezellige runnersmarkt waar alle laatste snufjes op trail-gebied verkrijgbaar waren. Je keek je ogen uit. Verder bleek maar weer dat het hele trail wereldje vrij klein is, dus de trail-veteranen Klaas en Johannes kenden en herkenden veel gezichten. Maar toen werd het toch tijd om te starten. Onder de opzwepende beats van DJ Niels klonk het startschot van de 32 kilometer trailrun. Zelf moest ik nog een uur wachten, omdat de 17k pas om 12:00 zou starten. Tijden dit wacht-uur verloor ik en passant een vulling, kreeg ik een laatste stortbui over me heen bevroor zowat. Maar een trailer klaagt niet. Sowieso was de sfeer top en kon ik de eerste mensen van de 9,4k afstand zien finishen. Langzaam werd het voor mij ook 12:00… Ik zou het trouwens op dit punt grappig vinden als ik kon zeggen, dat ik als een berg tegen de race op zag, maar dat zou een leugen zijn.
Het startschot galmde nog na en daar ging ik. Modderveldje over, klein stukje asfalt en zo dwars door een immens glooiend grasland richting de eerste heuvels. Ja, hier deed ik het voor. Met brandende spieren tegen een berg op ploeteren, verlangend naar de top. want daar ligt weer een nieuw adembenemend vergezicht te wachten. Kilometer na kilometer vol bos, greppels en modder, naar beneden suizen over technisch lastige paden vol gruis en oneffenheden. Vervolgens moest er over een boom heen geklommen worden, nadat je met handen en voeten een steilte bent op geklauterd. Ik liep heerlijk en ik liep sneller als dat de bedoeling was. Maar na tien pittige kilometers voelde ik dat ik het toch wel wat zwaar had, m’n hartslag steeg wat en begon me zelfs duizelig te voelen. Ik nam nog een flinke teug water en hield me op de been met de gedachte dat er zo een valsplatte afdaling aan zou komen. Zo’n afdaling waar je zonder al te veel energie veel snelheid kan maken. Maar net op het moment dat het echt moeilijk werd was daar de verzorginspost. Waar ik een beker water nam en een handje gummiberen. Stuiterend van de suiker voelde ik me weer sterker worden en schakelde m’n lichaam weer bij. Hups, nog zeven kilometer te gaan. Ik besloot nog harder te genieten, niemand me voorbij te laten gaan en nog sneller de afdalingen te pakken. Dat lukte perfect, behalve het inhalen dan. Want al snel kwamen de eerste 32kilometer lopers in een rotgang om me heen. Dat is trouwens ook geen schande, want deze mannen waren echt bloedje snel. Zoiets lijkt zelfs haast onmogelijk over deze paden.
Opeens realiseerde ik me dat we er al bijna waren en hier baalde ik oprecht van. Had nog energie voor een paar extra kilometers en ik was nog lang niet uit genoten van de omgeving. Dus ik had over voor een eindsprint en om te finishen in een tijd van 1:44:25. Johannes liep zijn trail volle bak en finishte heel knap zijn 32 kilometer in 2:55:53 en Klaas kwam ik in zijn laatste meters nog zo fit als een hoentje tegen om te finishen in 3:10:39
Ik kan iedereen aanraden om eens te gaan trailen. Het is een geweldige loopervaring. Na de Hivernaltrail afgelopen winter was ik al om. Maar nu na de Koning van Spanje weet ik het zeker. Er gaan zeker nog veel meer en nog veel langere van dit soort lopen komen. {jcomments on}